Βρες μου άντρα τώρα!

Το προξενιό είναι ξανά στη μόδα.

COSMOPOLITAN, Ιανουάριος 2006

Το προξενιό είναι ξανά στη μόδα. Μόνο που δεν το κάνει ούτε η θεία σου ούτε η Βασιλειάδου, αλλά ειδικευμένοι ψυχολόγοι. Και δεν το λέμε πια προξενιό, το λέμε dating club.

Από την Ειρήνη Χειρδάρη

«Που μοιράζουν, καλέ άντρες; Θέλω να γραφτώ και εγώ» είχα απαντήσει λίγες ώρες πριν στη Μαργαρίτα, όταν μου είπε ότι θα πήγαινε «από καθαρό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον» στο πάρτι ενός γραφείου γνωριμιών. Και τώρα πλησιάζουμε επικίνδυνα το γνωστό εστιατόριο του Κολωνακίου, όπου γίνεται το πάρτι. «Δεν νιώθω καλά» κοντοστέκεται η Μαργαρίτα. «Ζαλίζομαι. Έχω ήδη βγει από το ρόλο της δημοσιογράφου κι έχω μπει στο ρόλο της γεροντοκόρης».

Αμ εγώ; Νομίζεις ότι έχω πάει πολλές φορές σε τέτοιο πάρτι κι έχω πάρει το κολάι; Τρεις ώρες έψαχνα στην ντουλάπα για να βρω τι αρμόζει να φορέσω στην περίπτωση. Αφού μέχρι και σινιόν έκανα τα μαλλιά μου. Η Μαργαρίτα έχει κάνει την έρευνά της, «από καθαρό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον» απαντά. Υπάρχουν πολλά γραφεία γνωριμιών. Απλώς στα περισσότερα πληρώνεις μια σχετικά μεγάλη συνδρομή για να κοιτάξεις ένα άλμπουμ με υποψήφιους γαμπρούς, όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες, ή να πας σε ένα χορό σε κάποιο ξενοδοχείο του κέντρου με πολλά γεροντοπαλίκαρα, που δεν θα ήθελες να γνωρίσεις ούτε στη μαμά σου. Αλλά για το συγκεκριμένο είχε ακούσει από φίλες της «ερασιτέχνες δημοσιογράφους» ότι είναι μοντέρνο και κάνει καλή δουλειά. Είμαστε στην είσοδο του εστιατορίου και διαλογιζόμαστε ένα δεκάλεπτο κοιτάζοντας την πόρτα.

«Εντάξει, ας μπούμε» λέει η Μαργαρίτα τερματίζοντας το υπεραστρικό μας ταξίδι. «Με δύο προϋποθέσεις:Εγώ δεν θα πιω τίποτα κι εσύ δεν θα χουφτώσεις κανέναν». Το πρώτο το καταλαβαίνω, αλλά το δεύτερο κάνω ότι δεν το κατάλαβα. Της ζητάω εξηγήσεις, αλλά έχει ήδη γλιστρήσει στο μπαρ. Κοιτάζω γύρω μου. Πριν έρθω, ήμουν σίγουρη ότι θα έβλεπα όλους τους πικραμένους της πόλης – προς χάριν τους το σινιόν. Αντί γι’ αυτό, εντελώς κανονικοί άντρες και γυναίκες χορεύουν στην πίστα. Πίστευα ότι για να απευθυνθείς σε τέτοια γραφεία για να σου βρουν σύντροφο, ε, θα το έχεις το προβληματάκι σου. Οι περισσότεροι που μου συστήνονται είναι μοντέρνοι, στιλάτοι, με καλή δουλειά και ανώτερου μορφωτικού επιπέδου. «Μα είναι δυνατόν αυτοί να μη βρίσκουν σύντροφο;» αναρωτιέμαι. Λες κι εγώ βρίσκω (που είμαι και τσαχπίνα, να σημειωθεί αυτό). Τώρα παίζουν ένα παιχνίδι με κλειδαριές. Οι γυναίκες φοράνε λουκετάκια στο λαιμό και οι άντρες έχουν από ένα κλειδί ο καθένας. Θα προσπαθήσουν να βρουν σε ποια ταιριάζει το δικό τους. Και, φυσικά, θα δοκιμάσουν πρώτα σε εκείνη που τους αρέσει. Είναι γνωστά αυτά τα παιχνίδια, για να σπάσει ο πάγος. Πολύ Sex and the City…

Ζητείται άντρας για σοβαρή σχέση

Αργότερα ψυχολόγος του dating club μου δείχνει το έντυπο που συμπληρώνει στο γραφείο όποιος θέλει να γίνει μέλος. Περιλαμβάνει τα πάντα, από το εισόδημα μέχρι τα ενδιαφέροντά σου, όμως θα πρέπει να έχει προηγηθεί συνεδρία για να διαπιστώσει αν μπορείς να γίνεις μέλος, να καταλάβει δηλαδή ότι έχεις σώας τας φρένας, ότι είσαι οικονομικά ανεξάρτητος, ότι δεν έχεις κάποιο διαζύγιο που εκκρεμεί και ότι όντως θέλεις σχέση. Γιατί τα υπόλοιπα μέλη του club θέλουν σχέση και γι’ αυτό έφτασαν στο σημείο να το ψάξουν τόσο. Η ψυχολόγος μιλάει μαζί σου για τις προηγούμενες εμπειρίες σου και για το τι ψάχνεις από μια σχέση πριν σε καταχωρίσει στο target group όπου ανήκεις. «Δεν έχει σημασία αν ο ένας ακούει τζαζ και ο άλλος πηγαίνει στα μπουζούκια» λέει. «Το ζευγάρι που θα ταιριάξει έχει πιο εσωτερικά κοινά στοιχεία. Έχει το ίδιο επίπεδο καλλιέργειας και την ίδια οικογενειακή κουλτούρα. Οι περισσότεροι το πρώτο που μου λένε είναι ότι ψάχνουν κάποιον σαν αυτούς. Μα θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή έτσι. Για να είναι συμβατοί δύο άνθρωποι, δεν πρέπει να μοιάζουν, αλλά να είναι ίδιες οι αρχές τους».

Η ψυχολόγος σου δείχνει τη φωτογραφία και το προφίλ (ένα έντυπο διαφορετικό από αυτό που έχεις συμπληρώσει, με λιγότερες πληροφορίες) διαφόρων αντρών κι εσύ διαλέγεις εκείνον που σου κάνει κλικ. Ύστερα καλεί εκείνον και του δείχνει τη δική σου φωτογραφία και το δικό σου προφίλ. Αν σε επιλέξει, κλείνεις ατομικό ραντεβού. Αν δεν σε επιλέξει, το γραφείο βρίσκει έναν ανώδυνο τρόπο για να δεχτείς την απόρριψη, λέγοντάς σου για παράδειγμα ότι εσύ είσαι καπνίστρια και το άτομο που σε ενδιαφέρει έψαχνε μη καπνίστρια. Το κόβεις τώρα;

«Οι άντρες διαλέγουν πιο εύκολα, σαν να παίρνουν πουκάμισο» λέει η ψυχολόγος. «Οι γυναίκες είναι αυτές που δεν ξέρουν τι ψάχνουν». Εγώ ξέρω. Κάτι σε γυμνασμένο, μελαχρινό. Το γραφείο δεν με αναλαμβάνει. Λένε ότι θα έπρεπε πρώτα να πω άλλα χαρακτηριστικά, δεν κάνει έτσι σχέση κάποιος. «Μα γιατί δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε με τα απλά; Κάτι σε γυμνασμένο, μελαχρινό, που να κόβει φλέβες για μένα;» Κόπηκα.

«Οι περισσότεροι που έρχονται εδώ είναι ηλικίας 28-45 και λόγω φόρτου εργασίας δεν έχουν χρόνο να ψάξουν για σύντροφο. Ή απλώς έχουν βαρεθεί να βγαίνουν σε μπαρ» μου λένε. «Συνήθως οι άντρες ψάχνουν μια μικρότερη από εκείνους και εμφανίσιμη, ενώ οι γυναίκες ψάχνουν κάποιον ευκατάστατο. Θα επιμείνω να τους γνωρίσω κάποιον αν πιστεύω ότι όντως ταιριάζουν, κι ας μην πληροί τις προϋποθέσεις της ηλικίας ή της οικονομικής κατάστασης που έχουν θέσει. Από εκεί και πέρα παίζει ρόλο η χημεία. Η χημεία είναι υπεράνω εμού». Και υπεράνω του Θεού…

Μιλάει μαζί τους για τις προηγούμενες σχέσεις τους. Αν εντοπίσει ότι δεν έχουν ξεπεράσει κάτι, δεν τους αναλαμβάνει. Πρέπει να μείνει μόνος του κάποιος για λίγο καιρό πριν κάνει άλλη σχέση. Δεν δέχεται, φυσικά, όσους βρίσκονται σε διάσταση ή παντρεμένους που δεν θέλουν να πάρουν διαζύγιο, αλλά μια που είναι με λάθος γυναίκα, θέλουν να δουν τι άλλο παίζει στην αγορά πριν την αφήσουν. Πολλοί άντρες επίσης φτάνουν στο γραφείο απλώς για να δουν την τύχη τους. Αλλά αυτού οι άντρες είναι απλά όντα. Μόλις καταλαβαίνουν ότι τίθεται θέμα δέσμευσης ή κάτι σοβαρό, φεύγουν από μόνοι τους τρέχοντας.

Οι πιο δύσκολες περιπτώσεις στο να βρουν σύντροφο είναι οι υπέρβαρες γυναίκες. Το γραφείο οφείλει να τις συμβουλεύσει κατ’ αρχάς να χάσουν κιλά. Αν δεν το επιθυμούν, είναι δικό τους θέμα. Ταυτόχρονα το γραφείο στέλνει κάποιους πελάτες σε ειδικούς στιλίστες, με τους οποίους συνεργάζεται. Επίσης, διοργανώνει ανοιχτές ομάδες προσωπικής ανάπτυξης, για να καταλάβουν τα μέλη καλύτερα τον εαυτό τους, το ποιος οδηγεί στην πραγματικότητα τη ζωή τους (οι ίδιοι ή η φωνή της μαμάς τους, ας πούμε) και την εντύπωση που δίνουν στους άλλους.

Όσο περνά η ώρα έχω πειστεί: αυτό που λέγαμε παλιά «Έχω να σου γνωρίσω ένα φίλο που πιστεύω ότι σου ταιριάζει» έχει πλέον τεθεί σε επιστημονική βάση. «Έχετε κανέναν της προκοπής πρόχειρο;» ρωτάω. Η βοηθός της ψυχολόγου μου δείχνει στο κομπιούτερ της έναν όμορφο μηχανολόγο, 32 χρόνων, που μόλις έστειλε mail, ότι ψάχνει σύντροφο. «Κατοχυρώνεται!» λέω και χτυπάω αποφασιστικά το χέρι μου στο γραφείο. Τι τις θέλουμε τώρα τις συναντήσεις και τις περιττές διαδικασίες;

It’s just dinner

Είναι βράδυ Παρασκευής, στο εστιατόριο με το οποίο συνεργάζεται το γραφείο. Στο δείπνο είμαστε τέσσερις γυναίκες και τέσσερις άντρες. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι και οι τρεις γυναίκες είναι από εμφανίσιμες μέχρι κούκλες, μορφωμένες και με χρήματα. «Μα πως είναι δυνατό να μη βρίσκεις εσύ κάποιον για σχέση;» ρωτούν η μία την άλλη απορημένες. Δουλεύουν πολλές ώρες. Το φλερτ στα μπαρ το έχουν βαρεθεί. Ξέρουν ότι όταν μια ωραία γυναίκα βγει σε ένα μπαρ, πολλοί θα τη φλερτάρουν. Θα διαλέξει κάποιον και ίσως αρχίσει να κοιμάται μαζί του. Εκείνος θα ξεκαθαρίσει κάποια στιγμή ότι δεν θέλει σχέση κι εκείνη θα πληγωθεί και άντε πάλι στα μπαρ, να ποζάρει και να εύχεται ο επόμενος που θα της τύχει να θέλει κάτι παραπάνω. Αλλά με αυτόν δεν θα ταιριάζουν.

Ναι, η ανεύρεση συντρόφου είναι ένα ψυχοφθόρο παιχνίδι. Κι όσο μεγαλώνεις και αποθηκεύεις ήττες, δεν αντέχεις πραγματικά να πηγαίνεις στα τυφλά. «Τουλάχιστον σκέφτηκα ότι, για να φτάσουν στο σημείο αυτοί οι άντρες να απευθυνθούν σε ένα γραφείο γνωριμιών, όντως θέλουν σχέση. Θέλουν να βρουν ένα κορίτσι και να το δουλέψουν το θέμα» μου λέει η τριαντατετράχρονη που κάθεται απέναντί μου. «Αλλιώς καταχωρείσαι στο μυαλό κάποιου αν σε γνωρίσει ένα βράδυ σε μπαρ κι αλλιώς αν συναντηθείτε ξανά και ξανά σε δείπνο με σκοπό την ανεύρεση συντρόφου». Τι τραβάει ο άνθρωπος για να βρει το άλλο του μισό (το οποίο υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μένει στη Γουαδελούπη)… «Αφού το ξέρεις, οι άντρες στα μπαρ σε φλερτάρουν κυρίως για επιβεβαίωση, για να δουν αν μπορούν να σε έχουν, κι όχι γιατί πραγματικά ψάχνουν συντροφιά» μου λέει κάποια άλλη. «Προσωπικά, επέλεξα αυτό το γραφείο γιατί ένιωσα εμπιστοσύνη στο γεγονός ότι η επιλογή των μελών γίνεται από ψυχολόγο. Άρα, ξέρει να διακρίνει με ποιους ανθρώπους θα ταίριαζα».

Αλλά και οι άντρες που βρίσκονται στο τραπέζι έχουν τα δικά τους θέματα. Ότι δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, ας πούμε. Ότι τα μόνα θηλυκά που συναντούν είναι στη δουλειά τους, αλλά εκεί υπάρχουν ηθικοί κανόνες που απαγορεύουν να ζητάς date. Στα μπαράκια από την άλλη, μου λένε, οι Ελληνίδες δύσκολα θα πάρουν το τηλέφωνο κάποιου και θα τον εμπιστευτούν. Κι αν το πάρουν θα κοιμηθούν μια δυο φορές μαζί του κι ύστερα θα ξεκόψουν ξαφνικά. Ο άντρας που κάθεται αριστερά μου είναι προβληματισμένος. Δεν αντέχει άλλες απορρίψεις, όλα αυτά κάνουν κακό στον ψυχισμό και την αυτοεκτίμηση. Οπότε, προτιμά να πληρώνει, ώστε να γνωρίζει γυναίκες που έχουν στο μυαλό τους το ίδιο πράγμα μ’ εκείνον: να βρουν σύντροφο.

Το κλίμα είναι χαλαρό. Διακωμωδούμε την κατάσταση, παρ’ ότι ξέρουμε ότι ασχολούμαστε με το πιο «τζιζ» θέμα της εποχής: τις σχέσεις. Οι άντρες είναι αληθινοί τζέντλεμεν, μας γεμίζουν τα ποτήρια, μας ακούνε με ενδιαφέρον και στο τέλος πληρώνουν τον λογαριασμό. Σαν να είμαστε πραγματικές φίλες τους. Τότε είναι που απορώ γιατί τραβιέμαι με τους μισοπαντόφλες που γνωρίζω από δω κι από κει τόσα χρόνια και σχέση δεν θέλουν. Θα γραφτώ, πάει και τελείωσε. Dinner με διαφορετικούς άντρες κάθε εβδομάδα, αυτή είναι ζωή.

Η βραδιά είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι την περίμενα: γρήγορες ατάκες, χιούμορ, εξομολογήσεις και καθόλου αμηχανία. Νιώθω εργένισσα νέας εποχής. Στο τέλος ανταλλάσσουμε όλοι τηλέφωνα μεταξύ μας. Ποιος έχει επιλέξει ποιον και ποιος όντως θα πάρει τηλέφωνο κάποιον με καίει.

Φτάνω ξημερώματα στο σπίτι. Με παίρνει η Μαργαρίτα, για να δει σε ποιο κλαμπάκι είμαι. «Ακόμα τρέχεις στα κλαμπ;» τη ρωτώ. «Πότε θα ζήσεις σαν κανονική thirty something; Σε ένα χρόνο το πολύ», την προειδοποιώ, «θα έχω βρει άντρα. Πάρε κι εσύ έναν τώρα, που γυρίζει. Πάρε έναν, όποιον να’ ναι». Μου το κλείνει. Αν την καλέσω στο γάμο μου, γράψε μου…